Nadat ik de kleine naar bed heb gebracht, zet ik de televisie aan voor het nieuws, terwijl mijn man vaag zit te mopperen achter zijn lap-top die kennelijk niet doet wat hij ervan verwacht had. Twee verliefde mensen kijken gelukzalig van elkaar naar de camera en terug. Een voice-over legt uit dat ze elkaar hebben leren kennen via een site waar al heel veel inmiddels gelukkige stelletjes elkaar hebben leren kennen —doe nu gratis de unieke, wetenschappelijke persoonlijkheidstest en ontvang direct persoonlijke partnervoorstellen.
“Zullen we het doen?” roep ik heel enthousiast, maar niet heel serieus naar mijn man. Een beetje glazig kijkt hij op: “Wat wil je doen?” Nu word ik echt enthousiast. “Een persoonlijkheidstest invullen op een datingsite!” Een niet-begrijpende blik. “Kunnen we zien of we ooit aan elkaar gekoppeld zouden worden.” Hij lacht, de schat. Een meewarige jij-hebt-ze-ook-niet-helemaal-op-een-rijtje-blik had hier ook best gepast, maar mijn man lacht. En vervolgens vraagt hij zelfs hoe die site dan heet.
Eerst vult mijn man de test in en zodra hij geregistreerd is, begin ik. Sommige vragen zijn best lastig. Ik gok dat ik met liefdesverdriet om zou gaan door extra te eten. Maar waarom heb ik tot op heden nog geen geschikte partner gevonden? Dan komen de plaatjes, die volgens mijn man al een reden op zich zijn om de test te maken. Eerst enkele ietwat eigenaardige foto’s, waarbij je uit drie absurde onderschriften de volgens jou best passende moet kiezen. En dan steeds setjes van twee vaag blauwige abstracte afbeeldingen waarvan je moet zeggen welke je het meest aanspreekt. Sommige lijken zo op elkaar dat ik met de beste wil van de wereld geen voorkeur voor een van beiden zou kunnen verzinnen. Anderen zijn zo verschillend dat ze mij onvergelijkbaar lijken. Ik veronderstel dat als ik deze test wekelijks zou moeten doen er regelmatig verschillende uitkomsten uit zouden komen en ben reuze benieuwd naar de psychologische verklaring.
Uiteindelijk is alles ingevuld en krijg ik mijn partnervoorstellen. Gerangschikt op match-percentage. Er zijn mannen met wie ik 78% match. Na zes pagina’s potentiele partners doorklikken, daalt het percentage onder de vijftig procent, maar ben ik mijn man nog niet tegengekomen. Ik verander van tactiek. Ik verscherp mijn zoekcriteria een ietsiepietsie. Ik zoek een man binnen een marge van twee centimeters rond mijn mans lengte, een jaar marge rond zijn leeftijd en dan alleen in de door hem opgegeven provincie. Dan nog verschijnt er eerst een pagina andere mannen met wie ik redelijk match, maar op pagina twee vind ik hem dan eindelijk; mijn lief. Met een match-percentage van 41%.
Eenenveertig procent! In Groningen loopt een verpleegkundige rond die exact twee keer zo goed bij mijn man past. Met enig doorklikken vinden we de uitleg bij ons match-percentage. Die 41% hebben we enkel te danken aan het feit dat we enkele gewoontes delen. Aangezien we inmiddels de helft van de twaalf jaar dat we een relatie hebben samenwonen, is het delen van die enkele gewoontes waarschijnlijk per ongeluk ingesleten. Niet alleen qua persoonlijkheid -die had ik wel een beetje zien aankomen- komen wij in het geheel niets met elkaar overeen, wij blijken ook helemaal geen interesses te delen. Maar daar kunnen we dan weer wel samen heel hard om lachen.
Lala-Lisette-land 